Wat je écht nodig hebt om op solo-trektocht te gaan.

Mieke De Gryse
8 nov
4 minuten om te lezen

Over zachtheid en een goeie powerbank.

Tijdens mijn driedaagse trektocht in het Nationaal Park Hoge Kempen* werd ik aangesproken door een vrouw die me bewonderend aankeek. Ze zei dat ze het dapper vond dat ik alleen onderweg was, met mijn rugzak en tent. Als vrouw. Dat zie je niet vaak, zei ze. Ik glimlachte en bedankte haar. Ik voelde me geflatteerd, maar het woord 'dapper' zette me aan het denken. Want ben ik eigenlijk zo dapper? Voor mij voelt het helemaal niet zo, want in de natuur ben ik zelden bang. Het bos voelt voor mij niet als een gevaarlijke plek, eerder als een soort thuis.

Ik vroeg me af, waar komt dat idee toch vandaan, dat solo-hiken per definitie stoer, gevaarlijk of uitzonderlijk is? Misschien komt dat omdat veel trektochtverhalen door mannen worden gebracht, met een (iets té) heldhaftige ondertoon. Misschien omdat verhalen over heldendom meer aandacht krijgen dan verhalen over zachtheid. Waardoor solo-hiken soms een stoere glans krijgt, die niet altijd past bij hoe het écht voelt.

Ik ben nog nooit een (echte) beer tegengekomen, hoogstens een keffende hond en een verdwaalde koe (en ja, dat was al spannend genoeg).

Wat heb je dan wel nodig om op solo-hike te gaan?

Je moet weten wat jij graag wil, waar jij gelukkig van wordt. Een grote portie zelfkennis dus. Hou je van een hele dag in de natuur zonder een andere ziel tegen te komen? Of wandel je graag door leuke dorpjes met een gezellig cafeetje. Hou je van kamperen of verkies je een comfortabele hotelkamer? Heb je graag alles goed voorbereid of hou je wel van wat improvisatie. En wat heb jij nodig als je het lastig hebt? Zo neem ik altijd mijn e-reader, oortjes en koffie mee, mijn comfort op lastige momenten.

Maar misschien nog belangrijker dan zelfkennis is de (v)aardigheid om voor jezelf te zorgen. Op een trektocht kom je onvermijdelijk momenten tegen waarop het moeilijk wordt. Wanneer het regent en al je spieren pijn doen. Wanneer de route anders blijkt te lopen dan gedacht. Wanneer je opeens heimwee voelt. Wanneer je je diepste verdriet ontmoet. Of wanneer je energie op is en je nog kilometers te gaan hebt.

In die momenten moet je zacht kunnen zijn voor jezelf. Niet oordelen, maar luisteren. Wat heb ik nu nodig? Soms is dat even stoppen in het bos en op adem komen. Soms een verse warme maaltijd of een warm bed. Soms even bellen met je liefste. En soms is het gewoon tijd om een plan los te laten en je trektocht in te korten of stop te zetten. Als je met koorts doorheen de Hardangervidda in Noorwegen strompelt bijvoorbeeld. Dat was geen mislukking. Dat was zorg.

Geen enkele van mijn trektochten is exact verlopen zoals ik ze had uitgestippeld. Er waren altijd momenten van kiezen, bijsturen, herbeginnen. En telkens opnieuw was de keuze gebaseerd op respect voor mezelf. Voor mijn ritme, mijn lichaam, mijn grenzen. Op zoek naar een warme maaltijd, een paadje inslaan dat me leuk lijkt, of schuilen voor de regen. Een trektocht hoeft geen uitputtingsslag te zijn, geen heldendaad, geen verhaal dat indruk moet maken. Het is een pad naar jezelf. En dat pad vraagt geen dapperheid, maar zachtheid.

Naast zelfkennis en zelfzorg zijn volgende dingen wel handig om in je rugzak te hebben:

een basisconditie (maar je hoeft geen topsporter te zijn)
een basiskennis (digitaal) kaart lezen en pijltjes kunnen volgen (kies voor bewegwijzerde routes als je onzeker bent en werk met een app met GPS-positie. Een sporthorloge kan ook handig zijn)
een gsm met een goede batterij + een goede powerbank. Zwier de social media er even af om tot rust te komen maar installeer de apps die je helpen de weg te vinden en in verbinding te blijven met jezelf en de mensen die je steunen. En maak foto's, veel foto's! (ik voel hier inspiratie voor een nieuwe blogpost: "handige apps voor onderweg")
een netwerk dat je de ruimte geeft om te gaan, dat je steunt en waarop je kunt terugvallen als je het moeilijk hebt

en last but nog least: GOESTING, heel veel GOESTING!

Wat heb je NIET écht nodig om op trektocht te gaan:

Kennis van het volledig handboek 'overleven in de wildernis'. Je gaat op trektocht (ik meestal in Europa), niet op survival naar een onbewoond eiland. Ik moest nog nooit overleven op wilde bessen of een vuur maken met vuurstenen.
Het volledig spiksplinternieuw gamma 'outdoor'materiaal uit de speciaalzaak. Let op, goed materiaal is belangrijk, maar dat verzamel je door de jaren heen en daarbij is prijs niet altijd een indicatie voor de kwaliteit.

Ik overdrijf het misschien een beetje, maar ik wil hiermee één ding duidelijk maken: een solo-trektocht hoeft geen groot, gevaarlijk avontuur te zijn dat alleen is weggelegd voor de ‘dapperen’ onder ons. Je hoeft niemand iets te bewijzen.

Maar… ga wel voorbereid op weg, met keuzes die veilig en realistisch zijn voor jou, op dit moment. Kies een tocht die aansluit bij wat jij kan en wat jij graag wil.

Een trektocht in de bergen vraagt iets anders dan een tocht in de Ardennen. En een tiendaagse tocht door ruige, ongerepte natuur vraagt natuurlijk meer ervaring en materiaal dan een route van dorp naar dorp.

Wanneer een trektocht afgestemd is op jouw capaciteiten, jouw verlangen, jouw ritme, jouw lichaam en jouw hart, dan hoef je geen superheld te zijn. Dan kan iedereen op solo-trektocht.

Ook jij.