TREKTOCHT HARDANGERVIDDA - NOORWEGEN

Mieke De Gryse
5 dagen geleden
18 minuten om te lezen

een tocht boven verwachting, die niet helemaal liep zoals verwacht....

De voorbereiding

De voorbereiding voor een solo-hike in Noorwegen was niet zo eenvoudig. Het was een duik in het onbekende, waarbij ik alle beetjes info die ik vond moest proberen samen te puzzelen tot een voor mij haalbare hike. Ik doorploeterde de website van DNT.no ( Den Norske Turistforening), waar niet alle info in het Engels vertaald is (google translate was my friend). Ik ging op zoek naar blogs met informatie, ik ging te rade bij mijn Noorse kennis Henriette Alise Sverre (en haar boek 'Bergenssnetter i det fri') en in het boek ‘Zuid Noorwegen. Het land van de zon in de nacht.' (Gerard Dielessen). Ook de routeplanner ut.no was een goede hulp.

Ik stippelde een eerste route uit vanuit Voss, vlot bereikbaar met de trein vanuit Bergen, maar vond zo weinig info over dit gebied dat ik onzeker was over de haalbaarheid van dit plan. Ik koos toen Finse als uitgangspunt, een bekend bergstation, waar wel wat meer info over te vinden was, maar waar ik dan weer werd afgeschrikt door de termen als hooggebergte, arctisch klimaat, ‘krevende’, ….

Naast de haalbaarheid van de route had ik veel praktische vragen. Waren mijn schoenen geschikt? Zou ik toch niet nog een warmere slaapzak kopen (denk aan mijn hike op de Rothaarsteig), had ik misschien gaiters nodig? Waren mijn kaartlees-skills voldoende? Zou ik een GPS-zender meenemen? Hoeveel muggen zouden er zijn? (ik heb een hekel aan muggen) Hoe werkt het als je in zo’n hut wil slapen? Voor hoeveel dagen eten kan ik meekrijgen?

Naast alle praktische vragen had ik eind mei en juni terug een periode van oververmoeidheid, waardoor mijn fysieke training niet verliep zoals het zou moeten. Ik twijfelde over de gekozen route, over de fysieke haalbaarheid en over mijn mentale veerkracht.

Maar ik bleef zoeken naar een haalbaar plan en klampte me vast aan mijn vorige ervaringen met solo-hiken waarbij ik telkens enorm veel kracht en rust in mezelf gevonden heb. Ondanks alle twijfels geloofde ik in mezelf.

De route

Ik legde twee weken voor vertrek ongeveer de laatste hand aan een, volgens mij, haalbare route. Met opties om af te wijken, te stoppen, te wijzigen naargelang de omstandigheden.

Over 1 stuk van de route bleef ik twijfelen, omdat het vlak langs een hele grote gletsjer liep en ik niet goed wist wat ik van het terrein daar moest verwachten. Ik vond er ook amper info over, behalve dat het een ‘krevende’ (veeleisende) route is en een waarschuwing dat je goed voorbereid aan deze tocht moet vertrekken.

Als vertrekpunt koos ik Finse. Finse is een bekend Noors bergsport station, vooral in de winter, dat enkel bereikbaar is met de trein (of de fiets of te voet). Finse ligt net naast de Hardangerjøkulen, een grote gletsjer aan de noordkant van de Hardangervidda. De Hardangervidda is een hoogvlakte, met heel wat meren, een restant van een gebergte dat in de ijstijden door gletsjers is uitgesleten. Het is het grootste Nationale Park op het vasteland van Noorwegen. Het gebied is gekend om zijn klimaat met arctische eigenschappen en was een geliefde trainingsplek voor poolexpedities. De gemiddelde temperatuur in juli is er 12°C.

Vanuit Finse zou ik 6 dagen wandelen, waarbij ik na 3 dagen even in de bewoonde wereld zou komen, waar ik kon herbevoorraden. Onderweg zou ik enkele hutten passeren waar ik kon overnachten in geval van slecht weer.

Mijn einddoel was Kinsarvik, een dorpje aan de Hardangerfjord, vanwaar ik met het openbaar vervoer terug naar Bergen zou reizen.

Dit was mijn primaire route, maar ik had ook enkele alternatieven ingepland, voor het geval dat…

het weer rond Finse te slecht zou zijn
de route toch te lang of te lastig zou zijn
ik zin zou hebben om naar links ipv naar rechts te gaan
andere onvoorziene omstandigheden mijn pad zouden kruisen (zoals een of ander stom verkoudheidsvirus)

Mijn materiaal

Ik kocht weinig nieuws voor deze trektocht, het meeste van mijn materiaal volstond. Bij een trektocht is het motto sowieso ‘less is more’.

Wat ik wel met het oog op deze tocht kocht:

Schoenen: Hanwag Makra Trek, gekocht in de wintersolden in AS Adventure. Dit is een B-type schoen. Nadat mijn vorige Hanwags volledig lek waren, had ik enkel nog een AB-type van Hoka en die vond ik niet stevig genoeg om dit bergavontuur te wagen. Bovendien zit het merk Hanwag mij als gegoten. Ik wandelde met deze schoenen de Rothaarsteig en had toen slechts 1 kleine blaar.

Na de ervaringen van mijn man Christopher op de Oslo-Bergen Trail (lees zijn blog over deze ultratrail ), zorgde ik wel voor voldoende materiaal voor voetverzorging.

Ik kocht in Bergen een paar gaiters, in een poging mijn voeten minder rap vuil en nat te laten worden.
Ik nam schoenvet mee, zodat ik mijn schoenen onderweg extra kon invetten.
Ik nam 4 paar sokken mee, om zeker altijd een paar droge sokken te hebben.
Ik nam een goed uitgeruste kit ‘voetverzorging’ mee: Gehwol voetenzalf, compeed, tape, een naald, ontsmettingsmiddel.

en kreeg van Christopher een spoedcursus ‘bleinen voorkomen en verzorgen’, info die hij helaas te laat geleerd heeft.

Verder nog een goede muggenspray met Deet, een muggenhoofdnetje en een waterdichte zak voor mijn slaapzak.

Ik nam 4 zakjes droge voeding mee en snacks voor 3 dagen. Na 3 dagen zou ik kunnen bevoorraden. In de Noorse supermarkt kocht ik enkele handige kleine verpakkingen met havermout, gedroogde veenbessen, een potje confituur en zelfs choco in een tubetje (hoera!). Verder nam ik de snacks mee die Christopher over had van de Oslo-Bergen Trail: babybel, droge worstjes, brownies, muesli-repen en Supernatural Fuel. Supernatural fuel zijn zakjes sportvoeding met enkel natuurlijke ingrediënten. Het is een lekkerder en gezonder alternatief voor de ‘sportgelletjes’. Ze bestaan in verschillende smaken, hebben een hoge energiewaarde, maar bevatten ook vitamines, eiwitten en vezels.

Verder nog een half pakje koffie want wat smaakt er nu beter dan een tasje verse koffie ‘in the wild’.

Dag 1

Deel 1: Bergen - Finse

Mijn trektocht start in Finse, vlot te bereiken met een rechtstreekse trein vanuit Bergen.

Ik neem ‘s morgens afscheid van Christopher, we zien elkaar pas binnen een week terug, wat me tooch wel zwaar valt. Ik had hem al gemist toen hij bezig was met de Oslo-Bergen Trail.

In het station van Bergen is er wat chaos en lees ik iets over storingen op het spoor tussen Bergen en Oslo. Na wat opzoekingswerk kom ik te weten dat er momenteel geen treinen rijden tot in Finse door een treinontsporing. Daar gaat mijn vlotte treinreis.

Na wat zoeken en denken en in de rij staan voor een ticket wissel (je moet een specifiek ticket hebben per trein), besluit ik om alvast naar Voss te reizen, halfweg, en daar te zien wat mijn opties zijn. Misschien rijden er tegen dan al terug treinen op het traject of misschien neem ik een bus naar een ander vertrekpunt op de Hardangervidda.

Ik probeerde de reisstress wat los te laten en te genieten van het prachtige ruige landschap, tussen de vele tunnels door. Onderweg naar Voss verneem ik dat het spoor naar Finse terug vrij is en boek ik online een treinticket (het Noorse openbaar vervoer heeft uitstekende apps).

In Voss moet ik een uurtje wachten, ik geniet wat van het landschap in dit bergsportstadje. De treinrit naar Finse verloopt verder vlotjes, het landschap wordt er alleen maar mooier op. Ik verwonder me over het sterk staaltje bouwkunde van de Bergensbanen, gerealiseerd in het begin van de vorige eeuw.

Onder een stralende zon stap ik uit in Finse, tussen weids uitgestrekte bergen, een groot meer en enkele berghotels. Het is prachtig weer: 21°, uitzonderlijk warm dus. Zoals altijd ben ik wat nerveus bij de start van een tocht. Ik verplicht mezelf om toch die boterham op te eten en bereid me voor om de bergen in te trekken. Zonnecrème smeren, de laatste spullen in mijn rugzak proppen, gaiters aandoen, stokken uitschuiven en nog een blik op de kaart werpen. Ik ben er klaar voor. Ik maak een eerste foto die ik nog naar het thuisfront stuur en ga dan offline.

Deel 2: Finse Station - Skåltjørna (meer)

16,14 km - 511hm - 6u44 onderweg

De eerste kilometer van mijn tocht was de makkelijkste en de ‘drukste’: een grindpad naast het Finsevatnet. Een pad waarlangs het station, 2 hotels en enkele vakantiehuisjes staan. Een pad waar fietsers, dagwandelaars, trailrunners en hikers hun tocht starten of eindigen. Zowat de hoofdstraat van Finse, want meer dan dit is Finse niet.

Mijn blik werd naar de Hardangerjøkulen, een immense gletsjer, gezogen, aan de overkant van het Finsevatnet, wat een massa sneeuw en ijs in een heel weids en open berglandschap. Finse ligt op 1222 meter hoogte, in een gebergte dat volledig uitgesleten is door gletsers. Het is niet te vergelijken met enig ander hooggebergte waar ik al was in Europa. De felle zon, de helblauwe lucht, het glinsterende meer, het dik pak wit ijs: het zorgde voor een lichtintensiteit die ik nog maar zelden gezien had. Zelfs met zonnebril en pet leek ik door het meest felle licht ooit te waden. Na 1 km stak ik de smalle dam van het Finsevatnet over en begon mijn tocht op de Hardangervidda.

de rode T = officiële routemarkering van de DNT

Gemarkeerde routes in Noorwegen worden aangeduid met een rode T, meestal geschilderd op een torentje van rotsen. Het pad is de rechte tussen twee van die T’s, met wat zich daar ook maar tussen bevindt: rotsen, keien, mos, grassen, drassige grond, modder, stroompjes, rivieren (soms met een brugje, soms niet), sneeuwvlaktes, een berg, ….Van de ene T zoek je de volgende T en dan weet je weer welke richting je uit moet. Als je wat afwijkt van de route (om modder of water te ontwijken) dan vind je de volgende T niet. Mijn blik moest zich dus verdelen tussen de plek waar ik mijn voeten neerzet en de richting die ik uit moest.

Zo wandelde ik gestaag maar zeker verder, aan een tempo van 3 km per uur, wat ik een mooi tempo vond voor het terrein. De route ging wat omhoog en omlaag, niet heel stijl en heel afwisselend. Soms moest ik mezelf een rotsblok ophijsen of omgekeerd, ik ontwikkelde al snel de glijbaan-methode, naar beneden springen met een rugzak van 14kg is geen optie.

Na 5 km, net na de splitsing naar Krækkja vs Kjeldebu, nam ik een eerste pauze: mueslireep eten, heerlijk fris gletsjerwater drinken en een eerste keer mijn voeten verzorgen. Mijn beide grote tenen begonnen de eerste bleinen te melden dus ik smeerde Gehwol en deed er tape rond. En dan verder, ik was te opgewonden om lang pauze te nemen. Ik wou verder deze woeste natuur in. Bovendien was het heel warm en is er nergens een streepje schaduw.

Het terrein werd natter, ik moest vaker een stroompje over balanceren, van natte steen naar natte steen. Hier bewezen mijn wandelstokken gouden diensten. Op andere stukken van de tocht waren ze minder bruikbaar, ze ketsten af op de rotsen of zakten weg in de modder. Maar heel vaak boden ze me net dat beetje steun dat ik nodig had om mijn evenwicht niet te verliezen. Maar hun eerste grote nut bewezen ze aan Brattefonnvatnet, na 8km, daar moest ik een eerste echte 'river crossing' doen, door water waarop toch een zekere stroming stond. Ik ritste mijn lange broek af ( had ik al eerder moeten doen met die warmte), deed mijn sokken uit ( met het gedacht dat ik zo alvast een paar sokken droog hield), schoenen terug aan, gaiters erover en daar ging ik. Stap voor stap door het stromende water dat toch halfweg mijn kuiten kwam, balancerend van de ene grote kei naar de andere, telkens steun zoekend met mijn stokken. Waterdichte schoenen en gaiters zijn bij zo’n river crossing waardeloos. Na de oversteek goot ik mijn schoenen uit, deed mijn sokken terug aan en stapte verder, met natte voeten.

Het was toen 19u. Ik had hier ergens een plekje kunnen zoeken om mijn tent op te zetten, maar het was nog zo warm, de zon stond nog hoog en ik zat nog vol adrenaline. Ik ging door (en begreep eindelijk hoe Christopher na een hele dag lopen nog verder kan gaan).

Wat ik niet bekeken had, was hoe het volgende stuk van het terrein was. Het pad ging plots steil omhoog over een sneeuwveld, ik kwam in een hoger gelegen en steiler deel van het gebergte. Ik ging van rotspartij over sneeuwveld naar een volgende rotspartij. Doordat het landschap ruiger was, was ook de markering minder makkelijk te vinden, ik moest vaak zoeken naar de volgende rode T. Ik werd moe maar dit was niet de plek om mijn tentje op te zetten. Dit landschap was mij te ruig, te steil. Ik werd overvallen door een groot gevoel van heimwee. Wat deed ik hier toch? In mijn eentje in deze overweldigende natuur? Waarom was ik nu niet gewoon thuis, bij de kinderen die vandaag van kamp thuiskomen? Het pad liep verder langs een meertje dat nog half bevroren was. Ik ontweek een smeltende sneeuwvlakte door in het water te wandelen. Waar ik eerst af en toe stil stond om te kijken wat er nu weer op mij af kwam, ging ik op den duur alleen nog maar door. Ik negeerde een steile afgrond rechts van mij, ik negeerde mijn natte en pijnlijke voeten en stampte me een weg naar boven in de sneeuw. Ik stapte verder, telkens speurend naar de volgende T. De strafste river-crossing moest dan nog komen, ik zocht snel de plek die mij het veiligst leek en balanceerde naar de overkant, waar ik me op een hoge rots moest hijsen. Niet aarzelen, niet stilstaan, gewoon doordoen, op naar rustiger terrein.

Op een iets makkelijker stuk zag ik dat ik bereik had en belde ik Christopher op, ik moest iemand horen. Ik vertelde hem hoe moeilijk het pad net was geweest en dat ik toch wel wat bang was en dat ik heimwee had, zoveel heimwee. “Het is heel normaal dat je heimwee hebt, mijn liefste, wij zijn hier deze avond allemaal samen thuis na een lange tijd. Het is normaal dat je daar bij wil zijn.” Met deze eenvoudige maar zo begripvolle woorden kreeg mijn verdriet een plaats en kon ik weer verder. Het was nu niet ver meer naar de plek waar ik mijn tent wou opzetten, een plek waar het landschap terug wat opener was, wat vriendelijker. Ik moest nog een laatste rivier over en vond daar zelfs een vlak stukje gras om mijn tentje op te zetten.

Ik friste me op in de rivier en verzorgde mijn voeten: wassen en goed droogwrijven. Ze waren voorlopig te gerimpeld om bleinen vast te stellen. Ik was te moe om een ‘warme maaltijd’ te bereiden, dus at gewoon wat snacks om mijn calorieën aan te vullen. Toen plofte ik neer op mijn matje voor hopelijk een deugddoende slaap.

Dag 2 :Skåltjørna (meer) - Kjeldebu (hut)

13.71km - 515 hm - 5u30 onderweg

De nacht was niet super geweest, maar dat is een eerste nacht in mijn tentje nooit, en ik voelde een lichte verkoudheid opkomen. Maar mijn benen en voeten hadden goed kunnen rusten en het uitzicht was prachtig. Ik genoot van een tasje koffie en een kommetje havermout met veenbessen, met zicht op de gletsjer. Ik had zin in een nieuwe dag in deze betoverende omgeving. Ik ruimde mijn spullen op en maakte mijn rugzak. Terwijl ik aan het inpakken was, passeerden de eerste andere hikers in tegenrichting, waar zouden zij hun tentje hebben opgezet? Voor ik vertrok deed ik nog wat ‘yoga-with-a-view’ om al mijn spieren goed te stretchen, ze waren minder stijf dan ik gevreesd had. Tot slot deed ik nog een rondje voetverzorging. Ik had toch twee bleinen en twee beginnende bleinen. Ik plakte ze allemaal af met compeed en wreef mijn voeten in met Gehwol. Mijn schoenen waren tijdens de nacht helemaal gedroogd door de wind, wat een meevaller. Ik bedankte nog het mooie plekje gras waar ik mijn tentje had opgezet en ging op pad.

De eerste kilometers volgden het meer Skåltjørna en de rivier die eruit voortvloeit. Het pad was dus relatief vlak en makkelijk (naar Noorse normen). Gewoon keien, rotsen en modderpoeltjes. Af en toe ook een riviertje om over te steken, maar met stenen die uitsteken boven water, ik kon mijn voeten droog houden. Ik genoot van het telkens veranderende zicht op de gletsjer, die nu achter me lag. Ik keek af en toe achterom en nam afscheid van dat mega pak oeroud ijs.

Het pad daalde verder af in de vallei, waar het water zich verspreidde in een moerassige delta. Het uitzicht op de vallei was prachtig, al leek het wel of een reus zijn blokkendoos had omgekieperd en ze niet terug had opgeruimd. In al die ruigheid vond ik ook af en toe een portie zachtheid: de witte pluizen op het gras, het gekwetter van vogeltjes rond mijn hoofd, af en toe een bloemetje tussen de rotsen, en enkele mooie witte schapen.

Na 2 u wandelen begon ik het echter heel lastig te krijgen. Het klauteren over rotsen werd zwaar en ik had het ofwel te warm ofwel te koud door de wind. Ik was echter al goed opgeschoten en bedacht me dat ik binnen 2u al voorbij mijn minimumdoel van vandaag zou zijn en daar gerust mijn tentje al kon opzetten om de rest van de dag te rusten.

Met dat plan in mijn hoofd wandelde ik dapper verder, genietend van de vergezichten en de stromende gletsjerrivier. Maar door de fysieke ongemakken merkte ik wel dat ik niet zo intens kon genieten als anders. Mijn lijf was een andere strijd aan het leveren. Mijn keelpijn werd erger, mijn hoofd was dik en zwaar en mijn lichaam voelde onnatuurlijk warm aan. Ik nam een iets langere pauze aan de rivier Leiro, een heel idyllische plek. Ik kon niets anders dan vaststellen dat ik ziek was op het meest ongepaste moment van het jaar, zo’n 15 km verwijderd van de bewoonde wereld. Ik nam Dafalgan en dwong mezelf iets te eten, ook al had ik helemaal geen hongergevoel. De Supernatural food was hiervoor ideaal, dit gaat heel vlot binnen en bevat een goede portie calorieën. Het frisse rivierwater leste goed mijn dorst.

Na wat rusten wandelde ik verder, twijfelend wat ik nu zou doen: mijn tentje ergens opzetten, rusten en morgen proberen verder te doen zoals gepland, richting Liseth. Of straks aan de splitsing de andere kant opgaan, richting de DNT-hut Kjeldebu en daar rusten. Het weer besliste voor mij, de wind wakkerde alsmaar verder aan en de lucht werd grijzer en grijzer. Op naar Kjeldebu, waar ik binnen zou kunnen slapen in een echt bed.

De 4 km naar Kjeldebu waren intens. Ik weet eigenlijk zelf niet goed hoe ik dit gepresteerd heb. Ik denk dat ook hier adrenaline mij voortgedreven heeft. Ik moest verder, ik moest naar de hut, ik moest naar een bed. Het terrein werd terug zwaarder: steile rotsen naar beneden - met de glijbaan-methode - en enkele pittige stukjes omhoog. Elke kilometer nam ik een korte pauze en ik probeerde veel te drinken. Ik moest doorwandelen en wou ondanks alles ook zoveel mogelijk genieten van de omgeving. Het Sysenvatnet is een enorm groot meer in een heel rotsige omgeving, mijn pad slingerde zich langs een woeste rivier met watervallen naar dat meer. Gelukkig geen river-crossings hier maar bruggen waar nodig. Er was ook meer begroeiing hier, wat bomen, af en toe bloemetjes. Langzaamaan drong ook het besef tot me door dat ik na 1 nachtje rust nog niet genezen zou zijn en dat dit waarschijnlijk het einde van mijn avontuur was. Had ik mij niet zo slecht gevoeld, ik had er waarschijnlijk veel meer verdriet over gehad. Nu was ik vooral bezig met mijn lichaam in Kjeldebu krijgen.

Nog een hoge hangbrug opklauteren en over waggelen (mijn zintuigen leken wel verdoofd, ik had zelfs geen puf meer om het eng te vinden) , langs het meer lopen, toch nog wat watertjes doorwaden en ik was aan de DNT Hytte Kjeldebu.

Kjeldebu is een ‘zelfbedieningshut’, er is dus geen personeel aanwezig. Je boekt in de app, je meld je aan in het register en zoekt een bed. Er is geen stromend water of elektriciteit. Water haal je uit de rivier. Je kan er ook voedsel kopen, je neemt uit het rek wat je nodig hebt en betaalt in de app. (zei ik al dat de Noren hele goeie apps hebben?) Ik moest even uitvissen hoe alles in zijn werk ging, waar wat was, maar vond al gauw een kamertje met een triple bed en installeerde me op het onderste bed. Uitgeput. Koorstig. Verdrietig.

Ik probeerde te slapen maar mijn lichaam kon heel moeilijk tot rust komen.

Na 2 uur rusten maakte ik een zakje rijst met kip klaar. Ik had nog geen deftige maaltijd gegeten sinds ik op pad was. Vanuit de keuken/leefruimte van de hut kon ik warm en droog genieten van het prachtige uitzicht.

Ik was nog steeds aan het twijfelen wat ik morgen zou doen. Hier een dagje blijven en uitrusten? Proberen naar Krækkja te wandelen, naar het DNT-hotel? Of de kortste weg naar de bewoonde wereld zoeken?

Ik vroeg alvast aan Christopher wat mijn opties waren om terug naar de bewoonde wereld te keren. Ik maakte nog een tasje thee en kroop om 18u terug in bed.

Dag 3 : Kjeldebu (hut) - Krossdalen (bushalte)

8km - 277 hm - 2u30 onderweg

Ik sliep deze nacht iets beter dan in mijn tent, maar het mocht niet baten. Ik was ziek en zou dat nog wel een paar dagen zijn. Bovendien raakte ik door mijn voorraad dafalgan. Verder hiken was geen optie. Ik moest terug naar de bewoonde wereld. De dichtstbijzijnde bushalte was aan Krossdalen, op zo’n 7 km wandelen, met een bus om 9u30 of een bus om 14u30.

Ik was rond 5u al wakker en besloot de bus van 9u30 te nemen. Ik propte alles in mijn rugzak, at een mueslireep, nam een dosis paracetamol, deed mijn regenkledij aan en ging op pad.

Mijn rugzak voelde loodzwaar, het pad was zompig, want het had ‘s nachts goed geregend. Gelukkig stopte het al gauw met regenen. Op het pad lagen regelmatig planken om over de ergste modder te stappen, een echte luxe hier.

Ondanks dat ik me ziek voelde, haalde ik nog steeds mijn tempo van 3km/u, al moest ik regelmatig even stoppen om op adem te komen. Ik pauzeerde nooit lang, want er stond een onaangename wind. Het leek wel of mijn benen losgekoppeld waren van mijn zieke lichaam. Die gingen door, stap voor stap, rots na rots, modderpoel na modderpoel. Ik moest meerdere riviertjes over, maar die waren nooit diep. Alleen de modderpoel waar ik kniediep inzakte, bezorgde me een natte schoen, ondanks de gaiters en de regenbroek. En tussen alles door probeerde ik nog te genieten van het uitzicht, de bijzondere sfeer, de speciale flora, van mijn laatste dag op pad.

Na 2 uur wandelen kwamen de weg en enkele huisjes in zicht. Maar het was nog 2km (40’) doorwandelen voor ik aan Krossdalen kwam. Krossdalen is gewoon een bordje langs de baan, met een drietal huizen in de omgeving en een 10-tal campers die her en der geparkeerd staan. Een bushokje viel er niet te bespeuren. Ik deed mijn bezwete t-shirt uit en mijn merino-shirt en fleece trui aan, installeerde me tegen mijn rugzak met mijn rug naar de wind en wachtte zo een uur op de bus, al bibberend. Ondertussen regelde Christopher een nieuwe vlucht voor mij, morgenochtend om 7u30 vanuit Oslo. Dat betekende zowel vandaag als morgen nog een hele dag reizen, maar ik wou nu maar 1 ding: naar huis, naar mijn eigen bed, naar mijn liefsten.

Nabeschouwing

Een DNF. Did not finished.

Een trektocht waar ik een jaar lang naar uitgekeken heb, waar ik heel wat uren tijd ingestoken heb om me voor te bereiden. Een tocht die me heel wat deed twijfelen en aarzelen. Een tocht waar ik toch zoveel mogelijk wou insteken. Een tocht waar ik een hele reis voor moest maken om er aan te kunnen beginnen. Een tocht waarvoor ik mijn gezin moest lossen om hem in onze agenda te kunnen plannen.

Maar ook een tocht waar ik nooit aan getwijfeld heb dat ik hem zou maken. Een tocht die me in beweging hield, toen ik oververmoeid was. Een tocht die me aanzette om zo goed als mogelijk voor mezelf te zorgen, zodat ik hem zou kunnen maken.

Na 1,5 van de 6 dagen tegengehouden door een virus.

Het zou een heel normale reactie zijn als ik nu de tranen in mijn ogen zou krijgen of heel hard zou balen of eens goed zou vloeken. Maar dat is niet wat ik toen en nu, 1 week later, voel.

Het is wat het is. Er was niets aan te doen. Ik was te ziek om met een zware rugzak door het Noorse gebergte te trekken. Mijn lichaam stond in het rood (volgens mijn stats op Garmin en volgens mijn eigen gevoel). Ik heb de juiste en verstandige beslissing genomen. Geen risico’s genomen. Voor mezelf gezorgd.

Wat ik ondanks alles wel voel is trots. Ik ben trots op wat ik gepresteerd heb. Deze tocht ging al zwaar zijn zonder me ziek te voelen, nu was hij loodzwaar. Maar ik verlegde mijn grenzen. Ik gaf niet op. Ik moest door. Ik kon daar niet blijven, ziek, alleen, in een ruig en verlaten landschap.

Ik keek rond me en genoot, ook toen ik me ellendig voelde. Ik ging verder, kilometer per kilometer, soms meter per meter. Ik zorgde dat ik voldoende dronk, ik verplichtte mezelf om elk anderhalf uur iets te eten, ook al had ik geen eetlust.

Wat ik het meest jammer vind is dat ik de diepe rust, die ik ervaar op een solo-trektocht, nu niet gevonden heb. Ik genoot wel, maar vond niet die diepe heerlijke rust in mijn lijf. Die alles overweldigende natuur had mij in gezonde toestand helemaal opgeladen, een diepe rust in mijn ziel gebracht, mijn verbondenheid met mezelf en alles om me heen versterkt. Daar keek ik zo naar uit. Maar daar was nu geen energie voor. Mijn lijf was aan het vechten tegen een virus en tegen het landschap.

Dus ja, toch wat spijt. Maar ik kreeg er wel een andere ervaring voor in de plaats: verbazing. Verbazing over waar mijn toe lichaam in staat is. Hoe het me toch, met koorts, gebracht heeft waar ik moest zijn. Dit brengt mij ook een zekere rust, een groot vertrouwen in wat mijn lichaam kan in zo’n situatie. Ik kan er op rekenen.

Ik ben ook trots op de manier waarop ik deze tocht heb voorbereid. Het is niet toevallig dat ik op dag 2 kon uitwijken naar de hut Kjeldebu. Het is niet toevallig dat ik op dag 3 een straat kon bereiken met een bushalte.

Ik wist dat ik op voor mij totaal onbekend terrein ging zijn, terrein dat een stuk uit mijn comfortzone lag, waar het weer snel kan omslaan. Ik wist dat mijn lichaam vatbaar is voor oververmoeidheid. Ik bouwde ‘vluchtroutes’ in. Ik zorgde ervoor dat ik niet 6 dagen lang ‘in the middle of nowhere’ zou vertoeven. Na 3 dagen ging ik sowieso even terug in de bewoonde wereld zijn , waar ik kon herbevoorraden of herplannen. Ik wist naar welke hutten ik kon uitwijken, moest het nodig zijn. Ik had een kaart op zak en een kaart met GPS op mijn gsm. Ik had de nodige apps op mijn telefoon. Ik had medicijnen mee en een uitgebreide EHBO-set (waardoor ik slechts 1 grote blaar ontwikkelde en er 3 beperkt kon houden). Ik had Christopher die me opvolgde, wist hoe het met me ging en me ondersteunde in de moeilijke beslissingen die ik moest nemen.

Ik ging goed voorbereid op pad en die voorbereiding heeft ervoor gezorgd dat ik veilig en relatief vlot terug in de bewoonde wereld ben geraakt.

Ik ben trots op mezelf.

Dus ja, een DNF.

Ja, ik vind het zeker jammer.

Maar ik heb heel veel geleerd.

Ik won een grote portie zelfvertrouwen: vertrouwen in mijn lichaam en vertrouwen in mijn capaciteiten.

Nu is er nog maar 1 vraag: wanneer ga ik terug op pad?

Wanneer ga ik terug naar Noorwegen?

handige websites/apps voor reizen/een trektocht in Noorwegen

APPS

Entur: een app voor al het openbaar vervoer in Noorwegen: je kan je reis plannen en tickets kopen, voor de verschillende vervoersmiddelen die je nodig hebt.
Hjelp 113: de app om snel en makkelijk de Noorse hulpdiensten te bereiken, geeft automatisch je coördinaten door
Hyttebetaling: met deze app kan je alle hutten van de DNT opzoeken, met hun voorzieningen. Via de app kun je boeken en betalen. Ook het eten dat je ter plekke koopt betaal je via deze app.
Yr: een goede Noorse meteo-app

WEBSITES

DNT: den Norske Turistforening ( beheert alle wandelpaden in Noorwegen)
UT.NO: routeplanner van de DNT
Tur Glede: volg Henriette Alisse Sverre op IG voor tips over wildkamperen in Noorwegen