REISDAGBOEK* THE CLEVELAND WAY : DAG 1

* de meeste tekst werd geschreven tijdens de trektocht, hier en daar vulde ik nadien wat aan voor de volledigheid 

Dag 1: vrijdag 5 april 2024 Osmotherley - Clay Bank

 21,09 km - 987 hm - 12u11-> 19u30 - beweegtijd 6u19’

Ik besluit op het allerlaatste moment om vandaag verder te wandelen dan voorzien, om de voorspelde storm voor morgen wat voor te zijn. Ik zoek last-minute een andere camping, en reserveer een hikers-pitch. Nu snel vertrekken want ik heb een lange tocht voor de boeg van ongeveer 20km. Ik vertrek om 12:00, neem afscheid van mijn liefste en ga op pad. Het voelt vreemd dat ik dit nu echt aan het doen ben: mijn eerste solo-langeafstandshike.

Ik word al na de eerste bocht getrakteerd op mooie uitzichten. Het pad is steil, maar het lukt, traag maar zeker. Er is ook modder, snel gaat het dus niet die eerste kilometers. Na een nieuwe klim, op de typische Cleveland geplaveide paden, word ik getrakteerd op een buitengewoon mooie regenboog boven de vlakte links van de Moors. En daarna op het eerste mooie uitzicht op de Moors zelf. Onbeschrijflijk. Duizend tinten bruin en groen en rossig. Een landschap dat ik nog niet eerder zag.

Naast het bewonderen van de landschappen ben ik veel met mijn lichaam bezig, voortdurend proberen de juiste houding te vinden en aanpassen waar nodig. Ik bedenk dat wandelen luisteren is naar je lichaam. En samenwerken met je lichaam. Wat doet pijn? Wat voelt goed? Na 5 km (ingang Claine Wood) tijd voor een pauze, de brownie smaakt. Ik verstuur enkele berichtjes naar mijn liefste. En weer op pad. Ik wandel door wat bos, de zon schijnt, ik beslis om mijn jas uit te doen. Heerlijk om in t-shirt te wandelen. Ik moet een grote wei oversteken, het pad moet ik hier even raden. Gelukkig zitten de koeien, met enorme horens, in een andere, omheinde wei. Wat een opluchting.

En dan begint het te regenen, jas weer aan dan maar. Aan 10 km begint het lastig te worden. Mijn rechtervoet doet pijn en mijn linkerknie. Er zitten echt steile hellingen bij, die geplaveide paden lopen niet makkelijk. Af en toe een regenbui en de wind neemt toe. Boven op de Moors is niet echt een plekje om even te rusten. Maar prachtig. Mooi. Ruig. Aan het hoogste punt (Carlton Bank, 408m) krijg ik een hele harde regenvlaag en wind, gelukkig staat er zo’n witte ijkpaal waar ik even tegen kan schuilen, ik eet wat Haribo’s want die zijn binnen handbereik. Daarna gaat het bergaf - ook lastig - maar schijnt de zon weer. De flank en de vallei glinsteren in het zonlicht, onder een adembenemende regenboog, die start in de vlakte en tot boven mij op de Moors loopt.

Die majestueuze natuurkracht geeft me energie om verder af te dalen. Onderweg kom ik een trailrunner met hond tegen die zegt ‘couldn't the weather just make up his mind’. Beneden kan ik even een echte pauze houden, alles eens goed stretchen. 12 km ver, ongeveer aan de plek waar ik normaal zou overnachten ( Lord Stones ) . Even twijfel of ik hier toch niet zou stoppen, maar ik wandel dapper verder.

De wind neemt nu echt toe, vooral in de bergop heeft de wind vrij spel en moet ik mij vaak schrap zetten, de rugzak met regenhoes vangt veel wind. Ik stop regelmatig om nog een foto te maken van alweer een mooi uitzicht. Aan 16 km zijg ik uitgeput neer op het pad bergaf, want daar zit ik wat beschut tegen de wind, dichtbij scharrelen 2 fazanten (het blijken korhoenen te zijn) rond, die zitten hier overal. Ik eet gewoon terug Haribo, te moe om iets uit mijn rugzak te vissen. Ik stuur wat berichtjes naar Christopher en Torben en Hilke die vragen hebben. En dan maar weer op pad. Pijne enkel, pijne knie, elke stap is zoeken hoe ik ze zet om minder pijn te hebben. Ik scandeer de namen van mijn liefsten: Christopher - Torben - Pjotr - Hilke - Siegert. Dat geeft me kracht. Elke naam een stap bergaf. Ik zie voor me hoe ik ze gedragen heb. En hoe sterk en energiek ze nu zijn. Die energie komt uit mijn buik. Ze geven me kracht!

De volgende top is een rotsformatie ( Wain Stones ). De wind giert er rond. Eén keer blaast ze me echt een stap terug, pijnscheut in mijn enkel. Ik zie niet goed langs welke kant ik rond de rotsen moet en neem waarschijnlijk de verkeerde kant. Echt klauterwerk daar. Ik kom uit op een redelijk smal pad langs de flank van de berg, dat behoorlijk zompig is. Ik twijfel of ik wel juist zit, die twijfel maakt het pas echt lastig. Ik neem Komoot er bij en zie dat ik de goede kant op ga, maar inderdaad niet op het voorziene pad. Nog even een heel steil stuk en dan kom ik uit op straat bij Clay Bank. Nog een 2-tal kilometer langs de straat, steil bergaf, naar de camping. 19u30 kom ik aan op de camping. I MADE IT. 21 KM.

Doodop maar trots installeer ik me op een drassige wei. Eens de tent staat zet ik alvast water op, om mijn droge voeding, porcini risotto, te kunnen bereiden. Het installeren gaat redelijk vlot. Het is nog best een mooie avond. Water koken gaat minder vlot, door de wind. Ik besluit het vuurtje te verplaatsen, maar het valt om, alle bijna-warme water weg. Ook een nieuwe poging lukt niet. Ik besluit dan maar het aanbod van de vriendelijke camping-vrouw aan te nemen en te vragen als ik iets nodig had, ik bel haar en vraag een thermos heet water. Pas rond 21u kan ik dan echt eten. ‘t Was beter dan het eerste pakje droogvoeding dat ik geproefd had op mijn try-out hike, maar halfweg het pakje had ik er toch genoeg van, te moe om te eten.

Ik moet nog beslissen welke route ik morgen ga nemen, gezien de zware wind die voorspeld wordt, en zet nog een berichtje in de WA-groep, ik heb net genoeg bereik om iets te versturen. Best nog veel te doen zo op een avond. Ik luister nog even muziek en ga zelfs zonder lezen slapen. Kapot.

Meer info over the Cleveland Way